Yokluğa Özlem
Eskiden her yaðmurda babam çatýya koþardý,
Her deliðin altýna bir leðen koymaya,
Baþýmýza ve kýt kanaat kaynattýðýmýz aþýmýza
Yaðmur suyu iliþmesin diye.
Kar yaðmasý olaðandý; lapa lapa, kucak kucak,
Sonrasý ise meþakkatli ve yorucu; baþta bere, elde kürek,
Tüm dertleri unuttururdu, iliþip yanýndaki peykeye
Dibine kývrýldýðýmýz taþ ocak.
**********
Þimdilerde öyle mi?
Yaðmura dokunmak hayal, balkonlardan ve cam artlarýndan
Seyreder olduk çiseleri, doluyu, damlalarý.
Toprak kokusunu bilmiyor çocuklarýmýz,
Farkýnda deðiliz ama doðaya dair tat ve koku duyularýmýzý yitirdik.
Kar ise hülya, daðlardan kamyonlarla getirtiyoruz parasýyla,
Ya da kar görmeye çýkýyoruz daðlara peþin sýra.
Olaðan her þey olaðan dýþý oldu, olaðan dýþý her þey olaðan;
Fakirlik lüks oldu aslýnda da biz farkýnda deðiliz.
Aslýnda birçoðumuzun çocukluðu bu; mayamýz ve meþrebimiz,
Ýnsan yokluðu bunca varlýkta deli gibi özler mi be kardeþim!
Farkýnda mýsýnýz bilmem ama zenginliðin peþinde koþarken
Fakirliði delicesine özlemiþiz.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.