Yüzüne el sürmeyi özleyen ellerimle yazýyorum bu satýrlarý sana.
Dünya bugün ikliminden kopmuþ, Bedenim bin parçaya bölünmüþ bir ölüm uykusunda sanki. Düþüncem boðuldu çözümsüzlüðün Okyanusunda. Seni özlemekten, hücrelerim ölene dek; Bu þehrin en tenha yerlerine prangaladým sensizliði de; Hep en ücra köþelerinde yakalandým sana yine suçüstü! Vakitli vakitsiz düþüyorsun aklýma Cürmümü doðruyorsun avuçlarýma Durmadan harlýyorsun küllenmiþ ateþimi! Ölümden baþka bir seçenek býrakmýyorsun, öyle ki darlýyorsun göðüs kafesimi!
Mesela; Bu sabah bütün çiçekler soldu ruhumun çýkmaz sokaklarýnda. Zihnimin labirentlerinde ölü Kýrlangýçlar Serçelere su vermeyi unutan aklýmla baþ edemez oldum. Güvercinler de uðramaz oldu artýk bu semte. Kumrularý sorarsan, öldüler çoktan! Çiçek bahçesi iken yüreðim, Filizlenmiyor artýk içimde þiirlerim. Oysa; ben kendime, içinde sevgi barýndýrdýðým en güzel sözcükleri sýralýyordum senden önce. Ýhanetsiz, yalansýz kelimeler ile kendimi kandýrabilen cümleler savuruyordum gökyüzüne.
Þimdi iç kanamalý bir hastayým! Þiirlere sýðmayan, Kedere doymayan bir hicrana bulandý gönlüm. Acýdan kývranan ruhumun hatýrýna; Ömrümü ateþe verebilirim bugün! Hasretinle meleyen kalbim yerinden sökülse de; Hiçbir þiir kusturmasýn savurganlýðýmý Ve hiçbir þair susturmasýn çýðýrtkanlýðýmý! Ben yüreðimi yakan bu yangýný alýr giderim, kimseye býrakmam yalnýzlýðýmý..! Biliyorum; Ele avuca sýðmayan Tedavisi olmayan bir aðrý bu bendeki. Hem, zaman her þeyin ilacýydý hani! Hani kapanacaktý kalbime açýlan bunca yara..? Yokluðun, yüreðime kahýrdan bir kabus inþa etmeyecekti hani..!
Hüzne bulanmýþ kalbimin çemberine, Kimse beni üzmesin diye; duvarlar örmekten yoruldum! Sindikçe kabuðuma Ýhaneti buldum.! Kurduðum hiçbir hayalin içine sýðamadým; Yaþayamadým þöyle keyfimce üç beþ gün. Oyuncaðý elinden alýnmýþ çocuklarýn aðýtlarýna sakladým hep gözyaþlarýmý. Baþýmý dizlerine dayarken, hiç gitmeyeceksin sanýrdým. Sensiz kaldým ya, her bir þeye darýldým. Elimi attýðým dallarýmý kýrdýlar, Senin kýyamadýðýna, kýydýlar! Hayatýn acý gerçekleri ile yüzleþen yüreðimi daraðacýna asar gibi; Gülmeyi unutmuþ çocuk gözlerime, Dünyanýn bütün acýlarýný astýlar Anne! Kýyamadýðýn yavruna kýydýlar Anne!
Aralýk’ 2020 Köln
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kevser BAYSAL Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.