Yüreğimde metal sesleri

Üþüyor sesim
Ýçimde sözler
Sözler...
Penseler ile açýyorlar sözlerimin içini umudumuza kýrmýzý ýþýk yakanlar
Bir demir kalýbýn içine girer gibi ben.
Yorgun
Paralel bir döngü gibi her sabah uykudan kalkmam
Neden yürüdüðümü ve nereye gittiðimi sormuyorum kendime hiç
Bir þiir sadece
Bir þiir
Yürürken
Yaptýðým tek þey
Her gün gittikçe aðýrlaþýyor ellerim

Annemi anýmsatan kuþlar uçuyor gökte
Yere bakýnca bir yaným buruk
Karýncalara bakýþým yok artýk
Soðuk bir halý gibi ayaklarýmýn altýnda asfalt üþüyor

Yazgým koyu
Yaþamak, sürülmüþ bir tarlada yürümek deðil,
Merhametle basmak topraða
Ýzi kalmadý þimdi
Gözlerimde yeþeren çocuk gülüþlerimin

Bir demirci gibi artýk ellerim.
Kolonlarýmda filizler
Ben þair
Memleket ve çocuklar için münhasýr
Ýhtiraslarla seçilmiþ bir ceza gibi yaþadýklarým
Ölüyorum anne
Bir kitap yazarken ben çocuklara.
Münzevi bir yanýmla yastýðýmýn altýnda benimle büyüyen þiir defterim.
Ne kazaya kurbandý ne de faili meçhul
Bir baþka müsebbibi
Alenen iþlenilmiþ bir cinayetti gülüþün
Olmayan karýma bir çiçek
Yani aþktý
Çocukken sýralara yazdýðým þey
Harf harf

Ömer Altýntaþ
Sosyal Medyada Paylaşın: