Yüzüğün bende

Bir zamanlar þiirler yazardý sana bu kadýn
Pencereden izlerdi gelmeni
En güzel giysilerini giyerdi
Kapýlarda karþýlardý seni
Yüreðinde demlerdi çayýný
Gözlerine bakýp konuþurdu senle
Vefayla ütülerdi elbiselerini
Koklardý sanki bitecekmiþ gibi
Sayýklardý adýný tüm gece ve beklerdi seni saatlerce geliþini
Otururdu tek baþýna bir köþede gölgene sarýlýrdý özlemi
Düþünürdü gün boyu seni güneþin ýþýnlarýyla sarýlýrdý bedeni
Bomboþ bir odayý hayaliyle süslemiþti her yeri
Ev olmuþtu sana, eþ olmuþtu, kadýn olmuþtu
Ve artýk Son demlerini yaþýyorsun
Son kahvemi yudumlar gibi
Son cigaramý yakar gibi
Artýk tiryakin deðilim
Hatýrlýyormusun..
Hastalýkta saðlýkta demiþtik
Tüm geceyi acýyla geçirirken yaným bomboþtu
Sen yoktun.. En acýlý gecemde
Sanki gökyüzündeki tüm yýldýzlar üzerime dökülüyordu
Karanlýk bir gece gibiydin..
Sen diye sarýldýðým yastýða göz yaþý dökerken ben.
Sen ise baþka bir dünyaya sarýlýyordun
Ýçimdeki çiçek öldü..
Oysa ne çok büyütmüþtüm seni yüreðimde
Mecalim yok ki yeniden yaþatayým seni kalbimde
Parmaðýma taktýðýn hayata bakýp gülüyorum sadece..
Ýçimdeki dünyayý yok ettin..
Þimdi sürgün vakti sende
Git ve bir daha geri gelme

Feride Açar
Sosyal Medyada Paylaşın: