yazma demedim sana
suyu güneþi havayý
yazma doðurgan doðayý
sen yaz gene
balta girmemiþ ormaný
içinde kuþ olsun kurt olsun
ot olsun yosun olsun
aðacý gene yaz sen
ama dalýndaki salýncakta
ben olayým sallanan
yazma demedim sana
sabahý öðleyi akþamý
yazma aydýnlýðý karanlýðý
sen yaz gene
günleri aylarý yýllarý
içinde yaz olsun kýþ olsun
buhar olsun buz olsun
mevsimleri gene yaz sen
ama ýlýk yaðmurlarda
ben olayým ýslanan
yazma demedim sana
daðý ovayý yaylayý
yazma uçaný kaçaný
sen yaz gene
el deðmemiþ kýrlarý
içinde göl olsun çöl olsun
çiçek olsun böcek olsun
baðlarý gene yaz sen
ama yeþil çayýrlarda
ben olayým uyuyan
yazma demedim sana
kini öfkeyi hiddeti
yazma þiddet denen illeti
sen yaz gene
hayat denen dönenceyi
içinde han olsun yol olsun
konan olsun göçen olsun
ölümü gene yaz sen
ama ömrün otaðýnda
ben olayým yaþayan
yazma demedim sana
bunu þunu onu
yazma zengini yoksulu
sen yaz gene
insanlýk denen olguyu
içinde melek olsun cin olsun
seven olsun söven olsun
aþký gene yaz sen
ama gönül tahtýnda
ben olayým oturan
“Bir þiir yaz” demiþtin, “içinde ben olan.” Yazmak mümkünüydü. Ama kalem tutan eli kýrýldý, yazamadý gülüsü…
Tevfik Tekmen Ekim/2014/Lüleburgaz