Öğretmenim !

Körpe bir fidandým öðretmenim, yeni yeþeren.
Yüreðinden süzerek, can suyumu sen verdin.
Iþýk oldun geceme,ufkuma bir meþale.
Tutup ellerimden karanlýða son verdin.
Senden öðrendim ilmi,irfaný,feni.
Uzun lafa gerek yok,sensin ben yapan beni.

Hayatýn gayesini,sevgi ve þefkati,
Senden öðrendim ,seninle tattým.
Senin sayende parlak bir geleceðe,
Ýlk adýmlarýmý cesurca attým.
Sýðmazsýn sayfalara anlatsam da seni,
Uzun lafa gerek yok,sensin ben yapan beni.

Okul yuvamdý evimden sonraki.
Moral kaynaðýmdý, hep gülen yüzün .
"Türkçe düþün, Türkçe yaþa" olmuþtu.
Son dersteki, ders veren son sözün.
Örnek aldým her yönünle ben seni.
Uzun lafa gerek yok,sensin ben yapan beni.

Bu gün alýp verdiðim her hür nefes.
Senin sesin aslýnda þu an haykýran bu ses.
Bülbül deðil þahinim ben, zaptetmez hiç bir kafes.
Boynum kýldan incedir sana, istersen al kes.
Ödeyemem hakkýný,hiç unutamam seni.
Uzun lafa gerek yok,sensin ben yapan beni.

Babam deðildin, anam da deðildin beni sen doðurmadýn.
Þefkat daðýnýn yamaçlarýndaki otaðýndan seslendin hep.
O hilal kaþlarýnýn arasýný bir kez bile birbirine deðirmedin.
Müsterih ol öðretmenim sen hiç bir yanlýþ ip eðirmedin.
Ellerinde maya tutan ruhum terketmeden bedeni.
Unutmam, unutamam, sensin ben yapan beni !


(Onuncuköylü Ýsmail SIKICIKOÐLU)


Sosyal Medyada Paylaşın: