Üşüyorum anne
Üþüyorum anne
Kalýn örgü çoraplar giyerdi arkadaþlarým
Uçlarý delik olsa da,
Yoksul analarý yamamýþtý onlarý.
Paçalarý dize kadar buz tutmuþ pantolonlarýmý
Ve karalastik içindeki çýplak ayaklarýmý ýsýtýrken
Sýnýfýn teneke sobasýnda
“ Sýmsýcaktýr þimdi; Saniye nin ayaklarý” diye geçirirdim içimden.
Kendi; eski ve küçülmüþ ceketini giydirirdi dedem
“giy kýzým üþüyüp hastalanma”derken
Yaþlý ve hasta dedeme emanet edilmiþliðim
Çarpardý yüzüme acý bir þamar gibi.
Okul çantasýna sýkýþtýrdýðým
Kuru ve soðuk ekmek,
boðazýmý yýrtarak insede mideme,
daha ilk teneffüste biterdi nimet.
Bir baþka köydeydi okulumuz,
Uzun okul yolu içimi geçirir dayanamzdým.
Kahvaltý yapamazdýk,
Yaparsak; yetiþemezdik çetin kýþ gününde derse,
Ondan kalmazdý öðlen yemeðim
Guruldayan karným duyulmasýn diye
“HARMAN” isimli çocuk kitaplarýný
Tekrar tekrar okurdum bir köþeye gizlenip.
Ben hep yalnýz ve uzakta otururdum
Öðlen tatillerinde
Kimsenin yediðine gözüm kaymasýn,
Sana özlemimden düþtü düþecek
gözyaþlarýmý görmesinler diye
Ben hep açtým okulda anne ve hep üþümüþ
Ah! benim hasret bakýþlým annem
Sen gittikten sonra,
B ir daha ne yüreðim ýsýndý ne de ayaklarým.
Aliye Uyanýk/ Bozok Kýzý
16.11.2020/Çanakkale Dalyan.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.