Karanlýklarý kuþanmýþ uçsuz bucaksýz bir boþluktasýn., Varlýkla yokluk arasýnda bir yerdesin... Ve hiç bir þey düþünmek istemiyorsun... Yalnýzlýðýn ve umarsýzlýðýn tüketiyor seni gün be gün... Adýna evren dediðin þu mekanda yapayalnýz, küçücük bir zerre gibisin... Ýnsanlara güvenini duygular terazisine vursan güvensizliðin aðýr basacak... Ve nefretin ise her geçen gün büyüyor... Kendini ne kadar yalnýz ve kimsesiz birisi olarak görüyorsun. Sürekli hüzünler, umarsýzlýklar üretiyorsun. Hep baþýný koyup aðlayacaðýn bir omuz arýyorsun... Her þeye karþý bir öfke tufanýsýn. Sanki birilerinden hakkýn olan þeyleri almak istiyor gibisin... Silkele tepene çöken bulutlarý... Kederlerle yüklü, yorgun, çökmüþ bir durumda duyumsama kendini. Diren acýlara. Ve yaþa ölüme inat....
Sosyal Medyada Paylaşın:
çetin altungüneş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.