Ozan Arif Kimdir ?

BÖLÜM : 1

Giresun, Alucra, Hapu köyünde.
Þu fani dünyaya açtý gözünü.
Bir nevruz gününde, aþýk toyunda.
Ülkü þerbetinin içti özünü.

Çok oynadý kýlýçla, okla, yayla.
Dolaþtý çocukken, hep yayla yayla.
Tanýþýnca sonunda baðlamayla.
Tanrýdaðlarý’na, döndü yüzünü.

Hem çaldý söyledi, hem de okudu.
Terme yollarýnda, mekik dokudu.
Okumaktan baþka çare yok idi.
Baðlamaya döktü derdi hüzünü.

Öðretmen olmuþtu, öðretmen yurda.
Iþýk olacaktý, daðlarda kýrda.
Çok gördü kansýzlar, bunu bir kurda.
Oynadý sinsice felek kozunu.

Bir kara eylülde hükmü verildi.
Sýlayla araya, hasret gerildi.
Yýllardan üst üste, duvar örüldü.
Yutturdular ona, gurbet tozunu.

Tüm dünyayý karýþ karýþ dolaþtý.
Kervan geçmez nice zorlu yol aþtý.
Nerede bir Türk var, bir bir ulaþtý.
Yoldaþý eyledi, garip sazýný.

Türklüðü sevmek aþktýr diyerek.
Onlarla söyleþmek meþktir diyerek.
Garibin sofrasý köþktür diyerek.
Baðdaþ kurup çöktü, kýrdý dizini.

Gittiði her yerde Türk’ü anlattý.
Sazýný Türk diye diye inletti.
Dünyaya alenen Türk’ü dinletti.
Mühür diye bastý, Türk’ün izini.

Selenge’de coþup, Baykal’a aktý.
Maziye niþaný, Orhun’da taktý.
Nereye gittiyse bir ateþ yaktý.
Baðrýnda taþýdý, Ülkü közünü.

Tek lider otaðý kuraný bildi.
Kitabý olarak Kuran’ý bildi.
Türklüðe istikbal, Tûran’ý bildi.
Boþa söylemedi, hiç bir sözünü.

BÖLÜM: 2

91 yýlýydý, kasýmýn beþi.
On bir yýllýk hasret, ateþi söndü.
Ozanlarýn piri, bu yolun Alpbaþý.
Nihayet sonunda, yurduna döndü.

Yeni bir þevk ile sarýldý saza.
Üfledi yýllardýr, küllenen köze.
Sadýktý her daim verdiði söze.
Ona bu davanýn "Ozaný" dendi.

Gençliðe milli bir þuur iþledi.
Ülkücü kadrolu devlet düþledi.
Kolay geçmedi ömrü, zorda kýþladý.
Omzuna bir sürü yeni dert bindi.

Gardaþým diyenler, hinlik edince.
Mevki makam için cinlik edince
Hele çok sevdiði Baþbuð gidince.
En büyük darbe, gönlüne indi.

Anlamadý Onu sonra gelenler.
Keskin sirke gibi küpü delenler.
Dýþladý davadan, akýl çelenler.
Gözden düþer, kaybolup gider sandý.

Kutlu bir Davanýn, sesiydi Arif.
Milyonlarca gönlün, süsüydü Arif.
Hiç bi þiir O’nu, edemez tarif.
O hep ülküm diye, kavruldu yandý.

Ne yýldý ne korktu ne de pustu O
Her yaraya barmaðýný bastý O.
Hiç kimse sanmasýn ki sustu O.
Sadece ecele, rýzkýný bandý.

Binlerce Ülkücü, o gün ordaydý.
Gözleri yaþlýydý, gönlü dardaydý.
O gün hem bir vuslat, hem de vedaydý.
Ozan Arif ayaða, kalkmýþ vatandý.

BÖLÜM:3

Ölür elbet her þey, günü gelince.
Bir sýzý býrakýr inceden ince.
Arifim bizler her "Amin" den önce.
Senin için de dualar ederiz !
Sana rahmet borcumuzu öderiz !


(Onuncuköylü Ýsmail SIKICIKOÐLU
Sosyal Medyada Paylaşın: