nâme-bir

postmodern devrin gönlü güzellerine

sana bu mektubu ruhumun yüzbirinci koðuþundan yazýyorum.
“sen” derken sana tekabül eden yüzbinlerce “sen”lere sesleniyorum.
sözcüklerimin kahrý öyle bir yoðunlukta ki
bu mektubun zerresi tüm “sen”lere ayrý ayrý düþtüðünde
geriye yine ayný yoðunluk kalýyor
“sen”için.
tarifi zor bir susuzluk ortasýnda vaha düþler gibiyim.
dudaklarým sahra çatlaðý …
ikilemin sustuðu yerdeyim,bu yüzden gülbahçe umut.
düþlerimle deðil susuzluðumla memnunum.
þikayet yok
baðýl ferahlýðý parmaklýklar arkasýnda yakaladým,
haydi umutsuzluðu yakalým.
kakülünü koklayalým azat yýlkýlarýn
hesabýný düzleyelim artýk yýllarýn.
ne de olsa vaktimiz bol bir anlamda.
kum saati yoldaþlarýyýz mekanýn ne önemi var?
oduncu gömleðimi g/özlüyorum,
yýllar öncesine takýlmýþ þehla bakýþlarýmla.
soðuðu,karakýþý,ayazý…”Gök mavi yer beyazý” özlüyorum
hatýrlar mýsýn daha önce de söylediðim gibi
“artýk daha sýcak þehirlerde daha fazla üþüyorum.”
tutunamýyorum çocukluðumun halatýna
süratle topraða/beton zemine doðru düþüyorum
yutkunamýyorum özlemi bir noktadan sonra
baðýþla beni
farkýndayým kendimden çok bahsettim
lakin anlamýþsýndýr aslýnda
ben “biz”leri anlatýyorum
neyse
nasýlsýn?
Farzýmuhal
Sosyal Medyada Paylaşın: