KENDİN SARIYORSUN YARALARINI

Sakin bir orman köyü...
Ve çam aðaçlarýnýn arasýnda;
Þirin bir ev.
Huzurum !
Sabah, kekik kokularý daðlarýn;
Akþam, andýzlarýn...
Gece dostluðu ruhuma,
Yýldýzlarýn...
Ýlhamý yedi renk...
Her mevsimde, her yer, çiçek...
Rüzgâra söylerim türkülerimi;
Yaðmurla bazen...
Neler geçer dertli yüreðimden bir bilsen !
Ne yaþarsa yaþasýn;
alýþýrmýþ,
eninde, sonunda insan...
Duvarlar, üstüne, üstüne, gelir bilirim
yalnýzsan...
Ýçin sýzlar, gözpýnarlarýndan,
taþar yüreðinin, diyemedikleri...
Bu dünya hapishane;
Gidemez çekipte,
Tanrý’nýn gülemedikleri...
Ya kalemi, ya da mýzrabý elinde...
Fýsýltýlý dualar dilinde...
Suskun sabahlar;
Ahlar, hep, gecelerinde...
Yaþa demiþ yazan
Yazgýný..
Hiçe, saya, saya, canýný.
Umduðun, umudunda olsada;
Kendin sarýyorsun yaralarýný !
Kendin sarýyorsun;
Yaralarýný.

Nigâr Güler

Sosyal Medyada Paylaşın: