Bir misalim Ýçre iclâlime Gömülü yas yorganým Tan içerken geceyi Toprak dökerken göz suyu Ýçerken yaðmurun hasretini Hayrýn velisi gönlün hazin defteri Kuþlar konar þakaklarýna seherin Yýldýzlar gömer sýcaklýðýmý Tenini üþütür ay Yanlýzlýk yakar oddan ateþten gömlek Yosunlar yeþerir ayaklarýmda Deniz mavilenir gözlerinde Dokunur içre gözlerime Siyah gömülmüþ göz bebeklerime
Geceler susamasa Ertesi gün olur muydu?
Doðmadan güneþ Doðmadan gece ay tamlanýr mýydý bu gün
Ey!Günlerin efendisi
Bir yorganla örttün üryan halimi Sonra bir sual gibi çektin göðü San ki tan bende San ki Dünya bir çerçeve
Dokunduðum yüz bu toprak
Aðaçlar göklerin çadýrýnda Kökleri ýrmaklarýn oluðunda susadýðýmýz yer duruyor mu
/göz yaþýndan yeþerdi bahar Soðudu kýþ Yaðdý kar
Hayat neyi verdi
Hani ufuk çöker ya gökten Hani yer yarýlýr ahalinin üzgüntüsünden Coðrafya gömülür ya kalbin içine Orada saklarsýn Boþ oda boþ YER Sevgiden nefretten amaçdan uzak her ne kadar yer varsa oraya gömün içime gömülü hazineden tutsaklansýn her bir imtihaným! Eyvallah bile demesin sevgi denen illeti mensubuna... Hazine i müsteþarým (Ey kalbim)
Gönlümün abadýnda Belki alfabemin en sitemli yerinde Belki "neden" olduðu her yerde Denilen söylenilene tamah etmeden Kayýp bir ben dururum belki Ýçimde yanan senli beklentilerden Yücelmek bir düþüceydi önceleri Þimdi düþündüðüm alçalmaksa þimdilerde ezelin sonsuzluðuna Geldiðimiz yerden gideceðimiz yere beklemektesin