Bir uçurumun kýyýsýndayým. Ardýmda pek çok parça var. Kýrgýnlýklar, deðersizlikler, unutulmuþluklar... Hepsini birleþtiriyorum ve içinde kayboluyorum. Yavaþ yavaþ adýmlýyorum. Kafamý her çevirdiðimde bir yüz beliriyor karþýmda. O yüzlerde anlamsýz insan koþuþturmacalarýný görüyor oluyorum. Kimisinde de kalabalýklar içindeki yalnýzlýklarýný hissediyorum. Adeta çýrpýnýyor gibiler. Ama bir o kadar da cesurlar. Gözlerimi kapatýyorum ve kayboluyorlar. Fakat nedendir bilinmez onlarýn var görünüþlü yokluklarý. Anlam verilemez istekli gibi görünüp isteksiz oluþlarýna. Sahi neden insanlar bu kadar iki yüzlü?
-Sedanur Þut
Sosyal Medyada Paylaşın:
SedanurŞut Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.