ÖLÜMÜN SESİZLİĞİ

Saatler ilerliyor ölüm sessizliðinde
Hoþ sohpetler eþliðinde yudumlanan kahve
Güneþ yazdan göz kýrpýyor perdenin aðaran yüzüne
Çocuk kahkalarý süslüyor duvarýn beyaz teninde
Bazen yalnýzlýðý seviyor insan yalnýz olmasada
Zamana sýðdýracak onca telaþ koþuþturmaca
Bir adým sonrasýný bilemezken insan
Düþlerle dolu bir ömür
Az sonra hiç hesapta yokken
kayacak ayaklarýmýzýn altýndan

Otuz ekim ikibinyirmi...

Bizi derin uykuya daldýrmak istercesine
salladý beþiðinde
Kimimiz yanlýzdýk,kimiz çocuðuna siper olma derdinde
Anne þefkati ile sallanmýyorduk
Ölüme uðurlanýyorduk belkide
Sýradan bir gün deðildi üstelik
Güneþ’de göz kýrpmýyormuþ
Çocuklar ahh çocuklar
Gülüþleri süsleyen beyaz duvarlar
þimdi zifri karanlýk
Duyun beni diyorum burasý çok ürkütücü
Alýn yalnýzlýðýmý yanýmdan,duyun beni
Hiç zamaným kalmadý son nefesim gibi
Çaresizliðin telaþý sardý yüreðimi
Korkularým yanýmda yatýyor sesiz
Bense nefessiz
Kanayan düþleri görüyorum dokunamýyorum
Ne bir adým ötesi nede bir adim gerisi
yok iþte..
Zaman dilimi yok,düþ yok umut yok
Karanlýk enkaz yýðýnýnda
Yüreðimde,zihnimde,dilimde kalan sadece dua...

Allahým birdaha yaþatmasýn hiç kimseye...














Sosyal Medyada Paylaşın: