Ay kırılmalar

Ay kýrýlmalar

adam arzýn merkezinde, yer aðýr gök saðýr
þafak sökeli uzun zaman olmuþ dört yöne kýble tavaf
döndü, döndü, döndü durdu gözleri kocaman oldu
güneþi bekliyordu buz tutmuþ bedeni tir tir titredi
nerden doðacak ....................................................
batýdan doðudan güneyden kuzeyden döndü durdu

güneþ tutsaktý ay pusuda
yýldýzlar uykuya dalmýþ daðlara baktý duman kaplamýþ
denizin sularý çekilmiþ nehirlere baktý kumla dolmuþ
baktý yalnýz yapa yalnýz mahþerse niye kimse yok
aðaçlar devrilmiþ çiçekler solmuþ ekinler kurumuþ
bedenini yokladý.....................................................
ayaklarýnýn ucuna uzandý gölgesine eþleþti

duruyordu her þey yerli yerinde
ciðerleri inip çýkýyordu soluðunu avuçladý
elleri dudaklarýna deðince yanaklarýndan çýkýp
gözlerini ovuþturdu yüzünü kapadý gözünü
bir korku mu utanmamý yada baþka bir yalnýzlýk
mahþerse ...........................................................
niye kimse yok bir ben mý kaldým herkes içimde mi

davul zurna sesleri çoðaldý kulaklarýnda
bom boþ uzayýp giden uçsuz bucaksýz sonsuzlukta
aklým dedi baþýný avuçlarýnýn arasýnda sývazlayýp
’beynim’ beynim dedi niye böyle zonkluyor
hatýrlama yetisini yetirmiþ gibi þaþkýn þakýn
ben varken mi her þey yok oldu yokken mi
acaba...........................................................
dünya mý onun kucaðýndaydý o mu dünyanýn
bir suçlu aradý kendine fiske dokundurmadan

adam arzýn merkezinde, yer aðýr gök saðýr
baðýrdýðýný sanýyordu ses yoktu aðzý apaçýk


Ahmet Coþkun

Sosyal Medyada Paylaşın: