Ölüm

yoldaydým birgün gene,
iþim vardý bir yerlerde.
hýzlý hýzlý yürüyordum,
kafamda bir sürü düþünce.
tanýmýyorum acaba o kimdi,
adamýn biriydi.
sarsak sarsak aðýr aksak,
önümde yürüyordu.
beyaz saçlýydý adam,
kara kuru, zayýf, ipince.
sýradan kendi halinde,
herkes gibi biri iþte.
aniden sendeledi adam,
atýlan son bir iki adým.
titreyerek düþtü yere,
ne oldu anlamadým.
açýlan gözleri,
bir an üzerime kenetlendi.
yardým et dercesine,
umutsuzca uzandý elleri.

ilk defa o gün,
ölen birini gözümle gördüm.
sanki bende onunla düþtüm,
onunla öldüm.

saðdan soldan koþtular,
toplandýlar baþýna.
uðraþtýlar cansýz bedeni,
yeniden canlandýrmaya.
yoktu artýk gözünün bebekleri,
bembeyazdý gözleri.
dudaklarýnda ki acý mý,
yoksa gülümseme mi.
hani nerde onu sevenler,
nerde sevdikleri.
gidemeyecek o bir daha,
yazlýðýna kýþlýðýna.
onun evi artýk,
topraðýn bir metre altýnda.
sýkýlmýþ yumuruklarý,
belli ki birisiyle döðüþüyor.
devirip azraili,
sanki geri dönmek istiyor.
azrail ortalardayken,
hýzlý hýzlý uzaklaþtým oradan.
iþlerim var daha yapacak,
uzun ömür versin bana yaradan.

ilk defa o gün,
ölen birini gözümle gördüm.
sanki bende onunla düþtüm,
onunla öldüm.




. . . ismail oral . . .
Sosyal Medyada Paylaşın: