sonbaharýn en ulvi zamanýndayým artýk
vakit yeniden akþam
sokak cadde yeniden tezyinat içinde
pencerem açýk
ortalýða saçýlmýþ eþyalar
aylar boyunca
ince ýþýk huzmelerinin altýnda
her þey
yeniden tanzim ediliyor
bir daha hiç geri gelmemek üzere
yitip gidiyor sonsuzluða
havada antik kokularýn helezonlarý
defalarca
ayrý telden ve ayrý naðmelerden çalmada
zeminden asumana doðru
en fazla deforme olan obje benim
dimdik duran heybetli haþmetten eser yok
bu yüzden
gözümün önünde hayaller
geride býrakýlanlar
soðuk uykusuz geceler
*
artýk bana ait deðil varidat
unsurlar deðiþmek üzere
damlardan kýþýn baþladýðýný belirten dumanlar yükseliyor
ta uzak badiyelere
yedi kuþak memleketlere
karþýsýna geçip dinleyeceðim mütekellim bir ses yok
kendimce tekellüm ediyorum
kapýdan kapýya
pencereden pencereye
aynadaki siluetimle yüz yüzeyim
körükleniyor gönülde yanan ateþin alevi
pasý siliniyor gamýn kederin
köpüren hezeyanlar
baþ kaldýrýþ ile boyun eðiþ arasýnda
yarýsý ak, yarýsý kara
çok eski bir hatýrayla
çiziliyor hafiften tenim
kan sýzýyor ciðerlerimden
kendimi namluya tetiksiz sürdüðüm
sustuðum zamanlardan
üzerinde bulutlarýn aktýðý þehir
gerçek hilkatýyla dikkat kesiliyor defalarca
amenna ve saddakna
aþkýn en yücesi fýsýldanýyor kulaklara
kalbimin nazlý çarpýþlarýndan
duyuluyor çaðrýsý
duyuluyor tanýdýk sesler
yer dinliyor
gök dinliyor
perdesine þemaillerini düþürüp çekip gidiyorlar
*
sokakta mutsuz insan sesleri
yerli yerinde duran duvar saatim
sýradan anlamsýz tik taklar
ekim sonu çalýnýyor
yine sonbaharýn bütün rüzgarlarý esiyor
bulutlar seyr halinde
ah etseler de
vah deseler de
sayýsýz biçimlere girseler de
kýrýlan camlarýn yerine sararmýþ gazete kaðýtlarý yapýþtýrýlmýþ
yýllarýn tahribatý ile aslý veçhesini kaybetmiþ
fakr-u zaruret içinde asude bir ünsiyet benimkisi
bazen baþýný sokacak yer bulamaz olur erik aðacým
rüzgar ne yöne eserse o yöne eðilir
yaðmur damlalý gümüþ renkli dallarý
*
neler neler deðiþmedi ki
deðiþimin kendisiyle birlikte
her birine veda etmenin heyecaný yüreðimi doldurmakta
duygularýmýn üzerinde tanýmlayamadýðým güçlü bir düþüncenin aðýrlýðý
dönüþü olmayan bir yola çýkýþýn sezgisini hissediyorum
adýmlarým ýssýz sokaklarda yankýlanýyor
tan aðarýyor
henüz uykuda sabah
saðda solda, üst katlarda, pencereler açýlýyor
tek tek
bakýþlar
o harikulade gün doðuþuna takýlmýþ
tutkular
dostluklar
þimdi bana ne kadar da yabancý
arka avluda itiþip kakýþmakta birileri
ývýr zývýr dolu çocukluðum
*
sonsuza deðin her þey mazi oluyor
saçak ucunda bir yaðmur tanesinin
bir anýn derinliðinde donmasý gibi
aðýr aðýr seyreden bir geminin içinde durmak gibi
insan hayatta her istediðini elde edemiyor
düþemiyor,yükselemiyor ,yürüyemiyor
en zor olan köhne korkular
kabuslar çöküyor buz gibi kuþkulu bekleyiþlere
küçücük basit bir þeye dönüþüveriyor her an
benim cesaretim sadece bir tür sarhoþluk
fiziksel acýlarýn bitimine baðlý bir mutluluk
az sonra
sancýlarýmýn üzerine çullanacak karanlýk
*
odamýn kapýsý hafifçe sarsýlýp gýcýrdýyor
bahar akþamlarý görüldüðü türden hafif bir rüzgar
sessiz adýmlarla geliyor
yýldýzlarý son kez görebilmek için penceremden
ta ýraklara fýrlatýlan küçük bir bakýþla
bir göz kýrpýþtýrma süresi kadar bile deðil
içgüdüsel olarak bilmediðim yeni þeyleri idrak ediyorum
bütün maharetim
bütünsel ilkelerden fer’i meseleler çýkarabilmek
ister kalpte
ister zihinde
kendilerine özgü revaç bulmuþ
maðribimde kökleþip saðlamlaþýyorlar
o esrarlý ýþýk vaktin en uç noktasýnda
kuzeydeki sisler çoðalýyor yeniden
alçaklara doðru inerek
*
bütün tasarruflarýma riayet edeceðim
parlatýp aydýnlatacaklar zihnimin köhnelerini
beyaz,sarý-mavi…
en az bir defa
en çok bin defa
nispeten ezbere geçecek yýllar
önceki fasýllar
sonraki baplar
her husus nefs-u-natýka ile ilgili
kalemin gölgesine býrakýyorum kelimeleri
kendisi veda etmek üzere
loþ bir lambanýn ýþýðýnda
aynadaki suretim
derin bir sessizlik hüküm sürüyor
bir tür sürgün gibiyim
galiba ben baþka bir kuþaða aitim
redfer.