Martýn yirmi ikisi Günlerden cumartesi Yani ayrýlýðýn ertesi Beklemek ne zordu Buluþma saati 3’ü Asil endamýnla yollarý süslerken iþte bu kadýndý, Uðruna ölünesi.
Gökyüzü masmavi. Güneþ, topraða ilaný aþk. Gelinciklerse süslenmiþ. Tabiat kararlý, Yaþanacak bugün aþk.
Birde bize baktým. Ellerin soðuk, Gözlerinse uzakta. Güneþin olmak isterdim ellerini ýsýtabilmek için. Gözün olmak isterdim, beni görebilmen için.
Yaþadýðýmýz mevsim Ýlkbahar Sen yaþatýyordun sonbahar Þimdiye kadar olmalý mýydým Ayaðýnýn dibine düþen kuru dal
Sevgim dur durak bilmiyor Yorulsa da hep sana koþuyor Vursan da yüreðine kelepçe demir attým bu limanda.
Ýçimi yakan, ne zaman! Ne, benden uzak olman Senle, sensiz olabilmek yok mu? Bilsem ki, sonu mutluluk... Yüreðime attýðýn çiziklere Aþkýn bahþiþi deyip, Gülerdim kahkahayla.
Beklerken geçmeyen, Senle akýp gidiveren, Aþkýmýza tek engel, Belki de Zaman...!
Yine geldi, ayrýlýk vakti. Zordu senden, sensizken bile ayrýlmak Vuslatý bir baþka sensizliðe býrakarak Ayrýlýrken bir buse, Beklemeli miyim umutsuzca?
Ünal TÜRKOÐLU
Sosyal Medyada Paylaşın:
cicikagan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.