Ben, Allah’ýn esirgediði Toplumun benimsemediði Babamýn bile istemediði Yüzümün kirinden, yanaðýmýn gamzesi; Baþýmýn bitinden, saçlarýmýn güzelliði görünmeyen; Hayatýn kabul etmediði asi bir göçebeyim. Gülmeyi unutmuþ çocuk gözlerime, dünyanýn bütün acýlarýný astýlar Liyana.
Annemi yitirmiþim üçümde; Beþ’imde öðrendim hayallerime urgan geçirmeyi. Aðlaya aðlaya küstüm dönme dolaplara. Atlý karýncalar, kuþlar misali cývýldadý ruhumda. Baharý karþýladým hep karakýþta. Uðursuzmuþum; Müjgan’ýn meþhur lafý bu da. Oysaki, ben hiç çocuk olmadým Liyana! Damarlarýmda debelendi hep yetimliðin sancýsý. Yalnýzlýk, sinsi bir yýlanýn zehri gibi emdi kanýmý. Þimdi iç kanamalý bir hastayým. Ýliklerime prangalý kalp aðrýlarým. Olana bitene aldýrmadým sözde. Büyümesine büyüdüm de, Özene bezene büyüttüðüm o masum çocuðu; Þerha þerha katlettiler içimde!
Zamanla; Kalbimin perdelerine aþk süzüldü bir akþam üstü. Yorgun telaþlarýn kaygýsýnda büyürken þiirlerim, harelenmiþ gönlümün cemresine sevda düþtü. Biliyorum yaþadýðýmýz bir hayaldi, bir düþtü!
Annem gibi Babam gibi Canýma ot týkayan herkes gibi O’da gitti!
Artýk, þiirlere gömdüm hüznümü. Hiç kimsenin anlayamadýðý küstah cümlelerde, O’nun yokluðu düðümlenir boðazýma. Bir utanca döndüm yüzümü. Ölüm yapýþsýn istiyorum yastýðýma! Caným alabildiðine yanýyor yanmasýna da; Ne acýmý, ne de adýný, kimselere diyemiyorum Liyana!
Köln Sosyal Medyada Paylaşın:
Kevser BAYSAL Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.