Bütün Bunlar İnsanca

Yaðmura, rüzgârlara kýzanlarý anlýyorum
Güneþe, çiçeklere sýrtýný dönenleri de anlýyorum
Ýnsana bazý þeyler çok gelince;
Ýster istemez böyle oluyor iþte.

Hayatýn güzelliðinden yakýnýr oluyorsun
Benliðinden köþe bucak kaçýyorsun
Kendinden gayrý kiminle söyleþsen;
Hor görülüp, yargýlanýyor ve ayýplanýyorsun.

Anladým!
Anladým diyorsun da, anlamak deðil zor olan.
Zor olan ne biliyor musun?
Beni kabullenmek deðil, iþ; hayatýn gerçeðini görebilmek.

Kýrýk kanadýna raðmen, uçmaya çabalýyorsa bir kuþ,
Eðrilmiþ dalýna bir çiçek koymaya niyet ediyorsa bir aðaç,
Sen, gönlündeki hangi kýrýlmýþ umudu onarýlmaz sanýyorsun?
Sen, hangi canýn canýna kastýný kabul buyuruyorsun?

Bütün acýlarý yaþadým!
Yaþadým diyorsun da, acýlar yaþamak mutsuzluk deðil ki!
Mutluluk nedir biliyor musun?
Bu günün karanlýðýnda, yarýn doðacak güneþi görebilmektir.
Göðsüne dayanan bir mavzere raðmen gülebilmektir.

Biliyorum!
Biliyorum diyorsun da, seni bilge kýlan alimlerin sözleri deðil.
Seni bilge kýlan, kalbinin sana söyledikleri,
Aklýnýn, aklýnýn sana, bütün bunlar insanca dedikleri...

Ýþte bu yüzden susuyorum!
Susuyorum diyorsun da, lal olmak bir marifet deðil ki!
Marifet ne biliyor musun?
Bütün bunlar insanca deyip hayatýn dilini konuþmak,
Hayatýn sana söylediklerini duymak...






Sosyal Medyada Paylaşın: