EVİM
Ah Benim güzel evim vuslatým tek hasretim
Feri sönmüþ camlardan gözlerime bakýyor
Ah þu tozlu merdiven,korkuluklarý yetim
Hatýralar ardýmca aðýr aðýr çýkýyor
Anýlar bucak bucak dudaðýmda isimler
Annemin nakýþ nakýþ iþlediði kilimler
Duvarlarda gölgeler aðlamaklý resimler
Sanki köþede babam hýrkasýný takýyor
Ders çalýþtýðým masa güvelerin mezesi
Sislenmiþ bütün eþya hatýralar müzesi
Sarý beyaz yanarken salonun avizesi
Sanki annem oturmuþ sökükleri dikiyor
Dört odasý bir mutfak hepsi de ayný yasta
Ecel teri dökmüþtü ninem salonda hasta
Gözlerimin önünde son nefesi adeta
Islandý öz bebeðim boncuk boncuk akýyor
Duvarda yorgun saat zamanýný oyalar
O çiçekli perdeler yalnýzlýðý boyalar
Ablamýn iþlediði o danteller oyalar
Tozlu sehpa üstünde tüm ruhumu yakýyor
Ah benim güzel evim asman incirin solmuþ
Neþe dolu baðrýna elem keder sokulmuþ
Babam annem göçeli kahkahalar yok olmuþ
Terasta cenazeni göçenlerin yýkýyor
Nerde bu ev hanesi nereye kayboldular
Eþikten son göçenler öz yurdunu buldular.
Fevzi Öztürk
17/10/2020
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.