teni kýrýþtýkça, kýsýrlaþtýkça topraðýn betonlaþýyor, tenhalaþýyor duygular ve þehre doluþtukça kokuþuyor bildiðin insan yalnýzlýklarý
ben yaðmur deðilim ellerim nadas, ellerimde açmýyor inadýna yaz adý unutulmuþ, isyaný susturulmuþ dudak rýhtýmýyým haydi sýkýca tut, tut ellerimden gidelim, gidelim artýk bu þehirden
ne duruyorsun niye sokulmuyor, niye dokunmuyorsun hala dünün üzerine çarpý atarak yarýna hiç doðmayacakmýþ gibi bakarak ve ruhuma tüm çýplaklýðýmla bedenimi katarak tam karþýndayým dokun
bir tutam dilsiz yeminim esaretime haydi tutuþsun, tutuþsun gölgesine artýk karanlýk... ve sen, limanlarýma inat demir al, yelken ol bize hem býrak denizini bulsun mavi
hem kaç iþlemdir, kaç hüzündür ki ayrýlýk bütün artýlar senken, eksilen neden hep ben neden olsun, sen yinede ne günümden ne de þiirlerimden eksilme hep ol, ol sevgili…
. . . //
ilhanaþýcýekimikibinyirmi
Sosyal Medyada Paylaşın:
ilhanaşıcı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.