"Evet! Nerde kalmýþtýk?" dediðimiz yerde baþlýyordu her þey.
Çýðlýklar düþerken sahte kapýlar ardýna,
Etkisinde kaldýðým sessizlik diri tutuyordu beni.
Kentin üstüne bir aðýrlýk çöküyordu belli belirsiz,
Bir çocuk kendi alfabesinden kendi harflerini çalarken.
Ürpertiyordu yaþamaya mecbur oluþum..
Yalnýzlýk aynasý olmuþ bu kentin,
harap sokaklarýnda can çekiþirken adýmlarým,
beni düþünmeye iten her þey ürpertiyordu.
Sonrasý yokmuþ gibi davranamýyordu çaresizce, aklým.
Köþede sakladýðým acýlarým týrmalarken zamaný,
Ýki büklüm seyir ediyordum olup biteni.
Ne çok geçmiþ zamana gidiyordu dalgýnlýðým,
sanki çocukluðum tutmuþ da ellerimden
oyun oynayalým der gibi..
Velhasýl içimdeki bunca felaketten sonra
yaþamak kalmýþtý geriye
yaþamak
ve yaþamayý geceye armaðan ederken,
göz yaþlarýmý seriyordum tellerine.
bazen öylesine çekip gitmek
ne güzel
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.