ÖğReNiYoRuM

Gün gece demeden, saatleri saymadan.
Aylarý kovalamadan,
sorgulamadan.
Aþk’ýn yalandan, tenden
geçip hevesle bittiðini.
Ýnsanlarýn iki yüzlü oluþunu
yana yana öðreniyorum!


Dostluðun, menfaatlere dayandýðýný.
sevgilerin kelebek ömründe sürdüðünü,
En toy hallerimle, çarpýk
yürüyüþlerin çelmeyle düþüþünü.
Umutlarýn ayaklar altýnda,
ezildiðini büyüdükçe öðreniyorum!


Bir omuz silkmesiyle
yalnýzlýðýn azametini.
Kimsesizliðin kalabalýklar
arasýnda görünüþünü,
Buz tutan ellerin ýsýtýlmadan,
cepleri buluþunu,
Daha 30 ’ma varmadan öðreniyorum.


Olgunluðun ilk adýmýnda basitleþen
karakterlerin gözlerde çürüdüðünü.
Leþ yiyicilerin kalpten
çok tene dokunduðunu,
Aþk’ýn kuru bir sözden ibaret olduðunu,
Aðladýkça öðreniyorum!


Insanlýðýn beþ para etmediðini,
Kalýplarýn ön yargýlarla
biçim kazandýðýný,
Adam olmanýn cinsiyete baðlanmadýðýný,
Binbir türlü emeklerin
hiçlikte kaybolduðunu,
Fedakarlýðýn, gözle görülmeden
ihanete kurban edildiðini,
Yaþadýkça, Yaþadýkça öðreniyorum!



06.04.2017

Ayþegül Kahraman
Sosyal Medyada Paylaşın: