Dünyaya gelince körpecik insan,
Gülmeyip aðlýyor her ne hikmetse!
Doðruyu gösterip, önüne sersen,
Gözünü baðlýyor her ne hikmetse!
Çoðunu istiyor bulmadan azý,
Baharý getirir görmeden yazý!
Ustaca çalýyor her türlü sazý,
Yine de gülmüyor her ne hikmetse!
Sütten çýkmýþ sanki tavrýna baksan,
Kýl aldýrmaz asla, kendini yorsan!
Ömrünce bir defa þükrünü sorsan,
Aç gözlü doymuyor her ne hikmetse!
Gönlüne düþünce dünyanýn varý,
Kör eder gözünü hýrsýnýn harý,
Soðutmaz içini daðlarýn karý,
Kor olsa yanmýyor her ne hikmetse!
Baðýný sormuyor üzümü yerken,
Aklýna gelmiyor hep bana derken,
Her þeyin doðrusu, yanlýþý varken,
Doðruyu bulmuyor her ne hikmetse!
Kul olmuþ nefsine kýzarmaz yüzü,
Fütursuzca söyler her türlü sözü,
Ar etmez kimseden, haramda gözü,
Helali görmüyor her ne hikmetse!
Irmak gibi coþup, çaðlayýp aksa,
Umurunda deðil dünyayý yaksa!
Hâlbuki görecek aynaya baksa,
Kendini bilmiyor her ne hikmetse!
Doðruyu sadece bilen kendisi,
Toplayýp, çýkarýp, bölen kendisi,
Aslýna bakarsan ölen kendisi,
Bilene sormuyor her ne hikmetse!
Þairim bu dünya böyledir iþte,
Tadý kalmaz bil ki damakta, diþte!
Saraylar da, köþkte; en son gidiþte,
Kimseye kalmýyor! Her ne hikmetse!
M. Þ.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.