HİÇ SEVMEM EYLÜLLERİ

Hiç sevmem eylülleri...
Ne zaman bir eylül düþünsem, siyah ceketini omuzuna alýp gidiþin gelir aklýma.
Týpký yere düþen yapraklar gibi, yüreðimden düþüþün.
Sararmýþ solmuþ benzim,
Gazellere benziyordu.
Eylülleri sevmem, hep ayrýlýk kokar,
Hep hüzün.

Bazen bir yara, bazen bir yarene hasret gelir aklýma.
Babamýda bir eylül sabahý kaybetmiþtim,
Eylül demeyin bana!
Gözlerimden süzülüp, yanaklarýma akan yaþlara sahit olmak çok acýydý.
Eylüllerin toprak kokmasý belki de bu yüzdendir.
Sevmem eylülleri
Savaþtan yorgun düþmüþ bir bedenin, ayakta zorlukla durma telaþý.

Sevmem eylülleri.
Hep bir kayýp hep bir yara,
Göðüs kafesimin en solundaki yarada bir eylülün hatýrasý.
Nasýl unuturum ki;
Ne eylülleri nede bana býraktýðý acýlarý.
Unutmadým
Unutamadým


Hic Sevmem eylülleri
kanar avuç içlerim.
Yere düþen her bir yaprakla yeniden dolar gözlerim.
Bir zamanlar yeþildi derim,
kendimi o yapraða benzetirim.
Bir zamanlar bende mutluydum,
þimdi ise mutluluðun sadece gölgesi üzerimde.
Demem o ki, hiç sevmem eylülleri,

umudum ekime,
oda olmaz ise kasýma,
o da olmaz ise vuslata.


Sosyal Medyada Paylaşın: