Bir faz bir toprak

Bahis oynuyor üzerime acýlarým.
Acý, sýrtýmda saplý çiçek.
Nerede?
Yaþlanmasý gereken aðaç
Budanmasý gereken çocuk.
Nerede?
Bahçývan.
Azrail
Ecel
Allah

Beni yoran çocuklar oldu.
Beni yoran çocuklar öldü.

Bir faz bir toprak ver ellerime hayat.
Niçin hýrpalar beni anýlarým.
Dizi yaralanmýþ çocuklar memleketim.
Annemin kucaðý.
O kýz.
O taze çörek.
Toprak
Tezek

Niçin.
Niçin.
Niçin unutmasýn ki insan bunlarý?

Unutmak, býraktýðýmýz yerde aramak deðilde nedir þimdi?
Ýstanbul’da kaybolan bir çocuk gibi sadeyim.
Güvercinler martýlar çaldý aklýmý.
Oysa baþým Ýstanbul kadar kalabalýk
Bakýrköy aklým.
Baþý aklýnda...
Aranýyor aklým.

Aramak yasaklarýn içini deþerek.
Tabularý, duvarlarý yýkarak.
Telaþlý.
Bir Yusuf gibi.
Bir Ömer bir Hamza.
Düþecek bir kuyu, bir davetiye kaldý mý bize?

Beklenmedik yerlerde bekliyor ayakkabým.
Aklým baþýma uðramaz artýk.
Ben aþký küçükken o kýz çocuðu ile uðurladým.

Ellerim kirli, ayaklarým pis þimdi.
Kimim ben
Küçümsedi bugün þiir yazan ellerimi bir abla.
Hüzünlü bir çocuðun duruþuyla gözlerimin vanasýný sýktým arka cebimde ki pensem ile.
Ayakkabým kirli, üzerim toz içinde.
Maðrur bakýþlarý ile abla,
söylenmemiþ acýklý bir þarkýdýr þimdi bana.
Utandým.
Sevdiðim kýz geldi aklýma.
Çekiçle döverek kendimi örseledim ayaklarýmý.
Yürüdüm oradan.

Oysa bir elektrik kaçaðýdýr aþk.
Ben ise bir elektrikçi.
Nerede bir güzel görse çarpýlýr yüreðim.
Çocuklarýn gülüþüyle bakarým onlara.
Dedim ya elektrikçiyim.
Ölmek benim için bir toprak bir faz bir de aþk.
Ölüm olmasa kim inanýrdý ki aþka?
Kimileri ölmediði için cennette veya cehennemde deðil.

Ellerim bir toprak bir faz.
Nere uzatsam ölüm, aþk.

Ömer Altýntaþ


Sosyal Medyada Paylaşın: