Vefadan Yoksunlar

Nice düþe daldým.
Her uyanýþ, yeni bir kabus,
Nice sevdaya baðladým umutlarý.
Her seferinde köküme balta vuruldu.


Dost kapýsýnda debelendim.
Her defasýnda bin tekme,
Yol demedim iz bilmedim.
Þu dünyanýn han’ýnda kayboldum.


Uzattým ellerimi, kolum kanadým kýrýldý.
Tutunduðum dallar ,avuçlarýmda parçalandý,
Sordum benliðime hata kimdedir ;
Inanmak ýnançsýzlýktan iyidir dedi.


Ah benim yanýlan yaným.
Ah benim insanlýðýn hâlâ bitmediðini düþünen tarafým,
Çehrelerde gülümsemeyi görmek uðruna,
Gününü gecesini, ekmeðini feda eden kalbim.

Neydi ki vefa.
Yaðmura aldýrýþ etmeden,
Yüreklerin serinliðini tatmak deðilmiydi.
Yanlýþ öðretilerin, gölgesinde üþüyorum.

Baþa çýkýlan onca yaranýn.
Üstüne tuz basmak mi vefa ,
Umutlara umutsuzluk mu eklemek,
Þu alameti belirsiz dünyaya ben mi yanlýþ baktým..



Sosyal Medyada Paylaşın: