Kazlarým vardý benim
Sohbet eder
Dururdum.
Hep, -“ufuklara uçun!
—Göðün ardýna bakýn!
—Haber getirin!” derdim onlara
Umutlardan konuþurdum
Elimde çaký
Oyuncaklar yontardým
Söðüt dalýndan
Sünnet olunca
Henüz altý yaþýnda
Kopardýlar ana kucaðýndan
Kimseler göremedi kesik yerimi
Yalnýz baþýma yýkandým
Adam olmuþtum ya!
Utandým
Tanrý beni yaratmýþtý
Ben de oyuncaklarýmý
Ve kederimi
Henüz on birinde baharýmýn
Gurbetle tanýþtým
Falakalý bir din okuluydu
-“Ezberle!” dediler
Vurdular- sövdüler
Dövdüler
Çok dinsizdiler
Hissizdiler
Ýnsan bile deðildiler
Þu kadarcýk olsun
Aðlamadým
Acýlarla sulanmýþ
Paslý bir býçak saplanýyordu göðsüme
Her gün batýmýnda
Bir ölüden farksýzdým
Her nefes alýþýmda
Yaþýyor sayýlýrdým
Ne zaman sonumdur desem
Tanrý’m tutuyordu elimden
Dayan diyordu
Gülümsüyordu
Yoksa bunca acýlara
Nasýl katlanýrdým?
Devleri tanýmadan önce
Yel deðirmenleriyle savaþtým
Donkiþot’tum
Hep bir sevgilim vardý benim
Umuttum
Hiç Tanrý’yý aramadým ben
Hiç de kaybetmedim
Ne zaman çaresiz kalsam
Ne zaman devlerle savaþsam
Yanýmdaydý
Arkamdaydý
Bu yüzden ben
Hiç savaþ kaybetmedim
Her zaman bir Tanrý’m oldu benim
Kavuþamadýðým sevgilim
Ulaþamadýðým umudum
Kazanamadýðým savaþým
Hep mertçe dövüþtüm ben
Delikanlý gibi sevdim
Duygularýmý ve hýncýmý
Kirletmedim
Aç kaldým
Susuz kaldým
Ama henüz
Savaþý kaybetmedim
Ne kadar dev varsa
Canlarý cehenneme
Ýhtiyacým yok onlarýn
müþrik merhametine
Ben ekmeðimi yavan da yerim
C.Çalýk
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.