SEN YOKTUN

Senden önce;
Ýsmim kadar yalnýz,yaþamým kadar kalabalýktým...
Hülyalarým çýplak,gülüþlerimse yavandý.
Kalbimde en acýmasýz girdaplarýn hallerini yaþarken,
Bakýþlarým donuk,gözlerimin altý siyahtý..
Ve sen yoktun!
Þiirlerimde öznem yoktu..
Saðýr kalan sevdamýn köklerini söktüm senelerce..
Ellerim titrek,bedenim yorgun;
Susuz kalmýþ dudaklarýmda yaralýydý gülüþlerim.
Sensiz geçen senelerimde,kýrýk aynalara özenerek
Kýrdým yaþama direnci olmayan benliðimi..
Kazandýklarýmý görmezden gelerek
Yüzleþtim renksizliðimle.
Yüreðimden kalemime sýzarken öznesizliðim;
Sen yoktun!
Sonra sen geldin;
Yeniden yeþerdi kurumuþ çiçeklerim
Uçurum kenarlarýnda hayata gülümsemeyi öðrendim
Susmalarým bitti,yaþadýðýmý farkettim.
Artýk sen ve ben yok cümlelerimde
Her cümle biz diye baþlayacak dizelerimde...
Geliþinde filizlenmiþ nice kök var
Coþkuyla koþtuðum sen kokan yamaçlarýmda
Yerlerde ezilerek can veren ,
Kelebeklerimin izi yok artýk
Saldým kahkahamý kör boþluklara..
Susarak yazdýðým her kelime sanadýr artýk
Bundan sonra;
Sen , benim öznemde sesli harfim,
Þairliðime anlamsýn.....

HAZAN YAPRAÐI 20.08.2008

Sosyal Medyada Paylaşın: