AYRILIĞIN ADI HASRET (720)

AYRILIÐIN ADI HASRET (720)

Ey sevdiðim senden ayrýldýðýmda.
Ýçime bir ateþ düþtü yakýyor.
Bilmezden gelmiþtin sarýldýðýmda.
Þimdi eller garip garip bakýyor.

Yüreðin içinde daðlar periþan.
Çiçekler açmaz da baðlar periþan.
Ne de güzel aþktý yoktu karýþan.
Þimdi hasretliðin gönül yýkýyor.

Ayrýlýðýn adý hasret olurmuþ.
Nedense seveni arar bulurmuþ.
Geldiði yerde de uzun kalýrmýþ.
Zemheriden yaza canlar sýkýyor.

Hem gurbet hem sýla döndürür caný.
Bir gün biter diye umdurur caný.
Hasretliðin varmýþ, var heyecaný.
Duygularda bile hüzün akýyor.

Yara almaz deme kalp yaralanýr.
Sevgi bitmez ama aþk karalanýr.
Ruh ve beden bur da çok aralanýr.
Gönül býkmasa da yürek býkýyor.

Ýnsan bir sevdi mi sevgi daðýtýr.
Hasretlik seveni daim aðlatýr.
Gönüllere ferman aþký baðlatýr.
Zamansal mesafe zora sokuyor.

Zayi Ozan sevda baðýrda yara.
Kömür karasýdýr hasret kap kara.
Karamsar duygular düþürür dara.
Yine de aþk gülü hep sen kokuyor.

Ýlhan ATEÞ (Zayi Ozan)
Ankara, 02/06/2020 Salý
Yayýn - Ordu, 08/09/2020 Salý
www.edebiyatdefteri.com/siir/1321842/

Sosyal Medyada Paylaşın: