vakit akþam
ben ne söylesem faydasýz
el ayak çekilip rüzgar kesilince
akýp gidiyor her þey uzak diyarlara doðru
hiç ardýna bakmadan
dörtnala eyersiz üzengisiz
kulaklara kurþun
kalbe ok
göze mil
dudaða mazhar eyleyen hecelerin cümlesi
eþsiz bir elmas býçak gibi dokunuyor zihne
sonrasýnda bitimsiz sesler kendiliðinden
sözler kelimeler
öylesine paramparça
daðýnýk her þey
bir boþluk derinliðinde her yer
dört bir yanda ateþ dehlizleri
buðusu tüten cinnet çok acýtýcý
seyyahlýk vakti artýk
pofurduyor rüzgar
yeri dövüyor nal sesleri
bir çýrpýda göçüyor sonbahar güneþi
sýrtlarý ,doruklarý çýplak daðlarý aþýp
kýzýla boyanýyor alacakaranlýk
üþüyor bedenim
zangýr zangýr titreyerek
derin derin iç çekerek bir köþeye büzülmüþ
damlalar düþüyor tek tek
iri, koyu renkli ,kýzýl kýzýl
uçsuz bucaksýz hayallerin aynýna takýlsýn diye
nöbet tutuyor ufkumun eþiðinde
numunei imtisal düþünceler
tozup dursun diye mütemadiyen
bir iki üç
birinin bittiði yerde
ikincisi üçüncüsü
fena huylar peydahlanmýþ beynimin içi
çivisi çýkmýþ gibi tedirgin
elli yýllýk maziye vekalet ediyor birkaç sýr
hulusu kalp ile
zihni zorluyor, kuruyor, bozuyor
velhasýl göklerimin tüm yýldýzlarý düþmüþ
güneþlerin hepsi batmýþ sanki
dýþýna taþmýþ ufuk
ifadeyi hissiyattan acizim
bittabi anýn malumatýný
baþ baþayýz artýk
belki de ilk defa böyle samimiyiz ruhumla
dýþarýsý alacakaranlýk
muhtemel ihtiraslarýn baþ kaldýrma vakti
cehdü gayret gösteriyorlar
o kadar çoklar ki
bir daha. bir daha bir daha…
akþamýn son hükmü hazin bir geceye gebe
yazdýklarým bipayan hüzün
karýnca kederince
bende ki þuun hepsi
hadisatýn kaffesi serkeþ
redfer