Yaprak dökümü

Zamandan azade bedenim
Güz þarkýlarý çalýyor,
çocukluðumun ensesinde.


Bilmek, hissetmek ne zor þey,
Bu son vedanýn hüznünü,
Gölge veren aðaçlar kurudu.
Toprak aldýklarýný unuttu.


Hatýralar odamýn duvarlarýnda,
Saat týkýrtýsýyla, can sýkýntýsýyla,
Baþýmda baþka alemlerin sevdasý.
Bedenden kaçak, ruhlarýn rüyasý.


Rüzgâr, okþa baþýmý uzun çayýrlarda,
Ellerimden tut, uçurumlardan kurtar.
Bir avuç insan hikayesi, hayat
Kurumuþ dallarýnda yaprak dökümü.


























Sosyal Medyada Paylaşın: