kalbim bir uçurumun kenarýnda yokluðunda idama hazýrlanýyor
oysa mavi dediðimiz bir aþk sonsuz bir özlem çok seviyorum’lu yarýnlar düþlüyorduk kaç yara ederse yokluðun o kadar kanýyordum kaç idam ederse o kadar boynumu ipe çekiyorlardý kaç ölümlü bir hayatsa bu o kadar ölüyordum
nasýr tutmuþ bir kalbe kalbin tohum ekmiþti filizlenecekti bir çocuk gibi saksýnýn en dibindeki toprak bulutlara selam verecekti ah kalbim nasýlda öldün
sanki kalpler arasý bir savaþtayýz þiir þiir yaþýyoruz ama özlem Özlem ölüyoruz kaç mezarsýz ölüme þahit oldum kaç güneþsiz sabaha kaç bulutsuz gökyüzüne kaç sevdasýz geceye ama sen o kadar içime yerleþmiþtin ki güneþsiz de olsa günler bulutsuz da olsa gökyüzü sevdasýz da olsa geceler senin yüreðinden tutarak güç alýyordum
sen idam sehpam olsan sensiz yaþamayý sende ölmeye deðiþtirirdim kalbimin yivi sendin sen olmadan kalbim sevdaya niþan alamaz kör bir yalnýzlýkta kim vurduya gider kalbim
sonra bir nefeslik özlemi kilometrelerce uzaktan içine çekersin
Ýbrahim Dalkýlýç. 04.09.2020 20.55 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.