Dalgaların Efendisi

Yoruldum
Kara yýldýzlarý gecelerle doyurmaktan
Bir masalla boy ölçüþecekti hüznüm
Gölgeler çökmeseydi düþlerime
Yapmasaydý “Dalgalarýn Efendisi”

Pabuçlarýný giyip gitmeseydi
Bulutlardan koþar adým gelecektim
Dost olmak için ölümle, kaldýrýmlarý sökecektim
Yollarýnda heykelcilik oynamaktan býktým
Çiçekleri sulayacak aynam yoktu hamhalat dünyada
Ay ýþýðýnda misket oynarken çocuklar
Saatimin karanlýða kurulduðunu nereden bilecektim
Ölümü geceye sordum ve duruldum

Üstümden garipliðim akar akþam sularýnda
Sulara gömülür acýnýn gücünü denediði ne varsa
Sularýn esintisi beslermiþ düþleri
Karanlýðýn direk mahkûmu yüreklerde
Islak kirpikleri her siliþimde
Günler can çekiþir avuçlarýmda
Martý çýðlýklarýný taklit eder feryadým
Sokak lambalarý yanaklarýmda söner
Ve bülbüller þakýrken karýncalar etrafýmda fýr döner
Hayallerim salkým-saçak asýlý ölüler evinde
Seraplardan öte umutlara sarýldým

Mahur bir þarký düþer dudaklarýmdan
Denizlere salýnýrken kýmýltýsýz akþamlar
Kimsesiz çobanýn düþlerinden farksýzdýr yüreðim
Ben hep üzüm karasý gözleri özlemekten yoruldum

Celil ÇINKIR - DELÝBAL

Sosyal Medyada Paylaşın: