yorgunum
Sorup durmayýn bana neden böyle durgunum,
Sözün özü, doðrusu, yaþamaktan yorgunum.
Sonu gelmez arzular görmediler halimi,
Git git bitmez yollarda yitirdim mecalimi.
Gökkuþaðý peþinde koþtum durdum hevesle,
Eridim bir mum gibi, aldýðým her nefesle.
Bu dünya hanesinde çok aðladým, az güldüm,
Hep hazaný yaþayýp, yaprak yaprak döküldüm.
Bazen umut baðladým, bir gün gelecek diye,
Ardýndan derin sükût kaldý bana hediye.
Yediðim darbelerle kýrýldý kol-kanadým,
Derin yaralar alýp, içten içe kanadým.
Oyunu kim kurduysa, hep beni ebe seçti,
Bilen bilir, direndim, ömrüm kavgayla geçti.
Piþman deðilim elbet, doðru olaný buydu,
Ancak düþtüðüm çukur, dibi gelmez kuyuydu.
Bazen geceler boyu, yýldýzlarla söyleþtim,
Gölgelere sýðýnýp, kuytularda eðleþtim.
Kimi zaman seherde bad-ý saba yeliyle,
Yalvardým Yaradan’a, gözlerimin seliyle.
Vuslatý diledikçe, bahtýma firak düþtü,
Hayat benimle yalnýz acýlarý bölüþtü.
Mevsim artýk sonbahar, ne bahar kaldý, ne yaz,
Halimi soran artýk, yalnýzca kuru ayaz.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.