Tutunduðun o son dal tekrar kýrýldýðýnda, Bir düþüþ baþlar dibe çaresiz kaldýðýnda. Ýkilemler içine düþer periþan ruhun, Dibini görmediðin deryaya daldýðýnda.
Düþüþe düþme hele, derman tükenir kolda; Çaresizlik duvarý görülür saðda solda. Son umut “Gel” der sana, karanlýðýn içinden; Yürürsün karanlýða doðru uzanan yolda.
Son düþüþ baþlamýþtýr, çaresizdir bedenin; Akýl-mantýk uçmuþtur, geri gelmez gidenin. Düþüþ kurtuluþ mudur emanet olan cana; Son vermek sana düþmez, olsa bile nedenin.
Tam da her þey tükendi dediðiniz bir anda, Bu düþüþü bitirir dost elinde branda! O anda aydýnlanýr ruhunun karanlýðý, Sana güler, camlarý parçalanmýþ veranda.
08.07.2020/Samsun
Ýbrahim COÞAR
Sosyal Medyada Paylaşın:
cosari Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.