Zamanda Yolculuk

Uzun bir yolculuktan sonra vardým
Kömür han köprüsüne yolçatýdan ötede..
Diyarbakýr treniyle, kompartýman doluydu.
Evden ilk ayrýlýþ korkmuyordum..!
Henüz sevdiklerimden hiçbirini kaybetmemiþtim çünkü.

Dört kiþiydik..!
Biri biraz ihtiyardý kýrk kýrkbeþ civarýnda.
Biri Dicle de okuyordu sanýrým hukukta,
Evden ayrýlýðýmýn ilk gecesiydi yalnýzdým.
Siðara sarýp içmiþtik, biletliyim istasyondan aldým.
Diðerini hatýrlamýyorum zaten.

Eskiydi; þimdikinden yavaþ gidiyordu, Nurhak daðlarýndan kývrýlarak.
Kömürlü tren, sesi hala kulaklarýmda.
Yýl 1987 geride küçük kardeþim kalmýþtý aklýmda
Cigara içiyoruz içerisi dumanaltý hava soðuk.

Soruyorlar nereye gittiðimi, Aðabeyim var diyorum içel de.
Sömestri tatiline gidiyorum diyorum bir fýrt daha çekiyorum cigaramdan
Çok kötü kokuyor içerisi
dar zaten
kýmýldayamýyoruz.
Gece karanlýk, ben yalnýzým, mevsim kýþ yýl 1987

Epey gittikten sonra uzunca bir durduk, tepemizde yýldýzlar sandým
Karanlýkta
sokak lambalarýymýþ yüksek yamaçlarda.
Trenin buhar kokusu ciðerlerime o zaman sevdirdi kendini
Adana Bahçe de.

Hala yolculuk yaparým artýk yataklý batýda trenler
Sabah Adana ya vardýk
mevsim deðiþti birden.
Mersin’e anca akþama varabildim baþka bir trenle
rotarlý bizim ki
Ýþte böyle geçtim Nurhaklarý, Toroslarý 1987 þubatýnda
Gerisimi.. bana kalsýn anlatýrým belki sonra olanlarý.

(Tren yolculuðu sizde yapýn seveceksiniz…)

Kanber Ýhsan Öcel
Sosyal Medyada Paylaşın: