KEDİM

Hiç kimse beni kedim kadar sevmemiþti,
Ve hiç kimse de onun kadar deðer vermemiþti,
Bir lokma ekmek deðildiki onun derdi,
Sevgi dolu bir kucak ve sevilmekti,
Aç kalsa da baþka kapýlara gitmezdi,
Onu da benim kadar kimse sevemezdi,
Göz bebeði iri, siyah ve gözrengi yeþildi,
O gölzeri görünce gönlüm de yeþerirdi,
’Yaratýlaný Yaradan dan ötürü sevmek ’iþte öyleydi,
Sevgilerim uçlarda ,yaþým yirmilerdeydi,
O yaþlarda ’Ýstabul a gel’ emri geldi,
Tabi kedim benle gelemeyecekti,
Kedim yakýnlarýma emanet edildi,
Ben Ýstanbul u O da beni hiç sevmedi,
Bir buçuk hafta sonra kedimin ölüm haberi geldi,
Baþka diyarlara vururmuþ kendini,Öleceðini anlayan bir kedi,
Babam da ’daðda buldum kedinin ölüsünü’dedi,
Ve devam etti’tanýnmayacak haldeydi’
’Bacaðýndan tanýdým’;Garibin bir bacaðý kesikti.
Budur kedilere düþkünlüðümün nedeni,
Kedimin bana sevgisi çok içten ve ölümüneydi!!


























Sosyal Medyada Paylaşın: