Kurşundan
kuþlarýma taþlar atýyor eller,
sýkýldýkça balkondan atlýyorum,
evde olmuyorum kapý çalýnca,
çay falý bakýyorum kahveyi býrakýp.
beðenmediðim elbiseleri alýyorum,
beðendiðimi baþkasýna yakýþtýrýp,
kendime bir kuþ alýyorum köþeden,
gökyüzüyle inatlaþýp.
içim suskun bir mýsradýr,
evimdir ceviz kovuklarý, arý kucaklarý,
kýrýktýr yaþamýn oyuncaklarý ve de çocuklarý,
nasýl da kaybolmuþuz kendi mahallemizde.
kurþundandýr namlu gözleri,
yaþamak, ýssýz ve zehir zýkkým,
evet, acý dallarda salkým salkým,
bundandýr doyasýya yaþamadan ölmek.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.