Gece karanlýk mý karanlýk, Nasýlda bir çýrpýda geçiyor zaman, Düþüyor kapý aralýðýna gözlerin. Ve kokun yayýlýyor yataðýmdan dýþarý, Delice bir rüzgar dokunuyor tenime, Galiba bu son perde, Bu senin gözlerin, Bir düþü anlatýyor, Ve ellerinde gecenin rengi, Susuyorum.
Sen sevgili, Süzül bu gece yaralarýmdan içeri, Dokun umarsýzca, Daha kabuk baðlamadý, Daha zamansýz. Ve belki göz bebeklerine yazýlmýþ, Züleyha gibi bir sevda bu. Hani acýya gülersin ya, Öyle iþte.
Sen sevgili, Dönüp uzaklara bir gün sana geleceðim dediðini, Dün gibi hatýrlýyorum. Mevsimsiz bahar düþer gibi yüreðim, Tenin deki kokuyu Nisan gibi al gel, Çýk gel bir sabah vakti, Daha kuþlar bile uyanmadan. Sütçü geçmeden sokaktan. Dudaðýndaki gülüþü getir, Öp biraz. ____Cengiz Yýlmaz/Þiir Baba/27/07/2020
Sosyal Medyada Paylaşın:
Cengiz Yılmaz/Şiir Baba Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.