Ben yazmayý babamýn gidiþinden sonra öðrendim anne,
Daha çok içime yazýyorum zaten.
Bu gece yýldýzlarýn avuçlarýndan topladým gözlerini,
Yüreðime idi bakýþlarýn.
Bu gece korktum biraz, göz yaþý dökemeyeceðim diye
ama yine de baþardým anne..
Babamýn nasihatleri dizilmiþ yol boyu,
Ben o yolda tek baþýnalýðýn verdiði sancýlarý çekiyorum.
Bir görsen ya halimi,
ne kadar da ahmak bir insan olup gidiyorum..
Oysa ne i mgeli þiirler tanýrdým, bu sancýlardan evvel
Ne de yalnýzlýðýn portresini çizmiþlerdi ressamlar.
En basit cümlelerden etkilenirdim ben,
Hele öyle bir cümle kurardýn ki
sadece "seni seviyorum’lar yeterdi anne..
Herkesin kendi iç dünyasýna yönelik yaralarý olurdu,
Bunu küçüklüðümde kitaplardan bilirdim
fakat bilmezdim yara’nýn ne olduðunu,
bilmezdim sancýlarýn geceleri sardýðýný,
bilmezdim karanlýklara böylesine mahkum olacaðýmý..
Dedim ya anne!
"Ben yazmayý babamýn gidiþinden sonra öðrendim" diye.
Aslýnda yalan,
sana söyleyemediðim þeyler için yazýyorum..
Þimdilerde ne zaman iki kelime konuþur olsam,
Beni þair ilan ediyorlar
ama ben anlamam ki öyle þeylerden,
sadece hasretin akýyor içime..
Üþüyorum anne hislerimin kýpýrtýsýz sokaðýnda,
Gece olunca þehrin dört tarafýný sarýyor aklýmýn ’sen’ kapýlarý,
Dayanýlmaz bir hale bürünüyor sessizliðim
ki
Sessizliðimin en yüce kanýtý da sana yazdýklarým..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.