YAZSAM GURBETİN HİKAYESİNİ..

Buz sabahlarda yollara düþerdim
Bir bebek arabasý bir de yorgunluðum.
Ama o bebekle aþardým her þeyi
Her yoldan geçerdim uçarak.

Akþamlarý gurbetin, ne kadar acý olsa
Ben yine onun neþ’eli sesiyle
Unuturdum her gamý ve acýlarý
Uyanýrdýk umutla yine
Yollara düþerdik sabahlarý.

Dert yüklü omuzlarýmdan
Yaþ dolu gözlerimden silerdi
Onunla böyle gelip gidiþimiz.
Yaþamaya çalýþýyorduk her þeye raðmen
Onunla birlikte gülüyordum
Acý da olsa dudaklarýmdaki tebessümüm.

Bunu da çok gördüler bir gün
Kurdular ayrýlýk planýný habersiz.
Alýp ve çalýp götürdüler çok uzaklara
Yeniden gömülmüþtüm artýk içimdeki
Yalnýzlýðýma ve de göz yaþlarýma.

Beþ yýl boyu rüyalarýmda, hayallerimde
Gurbetin taþ sokaklarýna döktüm göz yaþlarýmý.
Bir bitmeyen hüzündü yaþadýðým, bir kabus !
Baharlar açtý burada kokmayan leylaklarý ile
Bitmeyen bir kara yeldi sonbaharlarý
Buzlar ülkesinde ; buzdan bir heykel gibi
Ýçimin tüm mutluluklarý buza dönüþtü
Bir insaný acýlarý ile, taþa döndürdü yýllar.

Aygün Deniz 03.08.2020


Sosyal Medyada Paylaşın: