TOPRAK ANA
Anadýr dilinde ahalinin,
Sadýk yardýr sazýnda sözünde ozanýn
Anadolu’mda toprak.
Dönmez dili köylümün,
Torpaðým der.
Bazen de kara topraktýr dilindeki,
Karamsarlýk ve acý çaðrýþtýrýr.
Açar kucaðýný toprak,
Dirisine, ölüsüne beni ademin.
Yuva olur
Bitkiye, böceðe, kurda, kuþa...
Sert, taþlý,
Çukur, engebeli,
Fark etmez hiç;
Korunur,
Kazýlýr, bellenir, çapalanýr,
Gübrelenir,
Sonra ekilir, dikilir...
Büyür, geliþir fidanlar,
Koca koca aðaç olurlar;
Üç, beþ yýl sonra.
Domates, biber, patlýcan olur
Kýsa sürede yeþil fideler.
Soðan, sarýmsak, patates verir
Topraða atýlan tohumlar.
Yetiþtikçe zerzevat,
Olgunlaþtýkça meyve;
Mutlu olur yetiþtirici.
Besler önce aileyi,
Sonra da köyü, mahalleyi, þehri...
Para kazanýr karþýlýðýnda.
Ýstemez hiçbir karþýlýk
Toprak ana.
Hep verir, verir...
Býkmadan, yorulmadan!
Cömertçe!...
Çiçek açar bitki,
Meyveye dönüþtürür,
Sonra olgunlaþtýrýr.
Döl olsun,
Soyu sürsün diye
Döker nihayetinde topraða;
Teþekkür eder gibi...
Devreye girer insanoðlu,
Çomak sokar doðanýn düzenine;
Çalar meyvesini bitkinin,
Alýp götürür!
Týpký arýdan, tavuktan,
Ýnekten, koyundan
Ürününü aldýðý gibi...
Toprak sunmaya devam eder ama,
Türlü türlü ürünü, nimeti.
Teþekkür etmeyi unutsa da insan...
Ömer Adar-2020
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.