bilmem kaç santimlik ekrana

benim zamanýmda
yoktu izleyebileceðim bir televizyon
yada efektli ekran görüntüsü
sadece bir el radyomuz vardý
avuçiçi büyüklüðünde
her gün
ailecek o yüzünü göremediðimiz
dudaklarýný bilemediðimiz
insanlarý bekler
sevincimizi gizleyemezdik
her defasýnda sanki ilk defa duyuyormuþ gibi heyecanlanýrdýk
ve bir kelimesini dahi kaçýrmak istemezdi kulaklarýmýz
o yüzden 1,2,3 týp misali
dinlerdik haberleri
yada ankara radyosunda
adýný bile hatýrlayamadýðým sanatçýlar vardý
onlar bilmezdi belki ama
onalr bizim evimizin deðiþmeyen misafirleriydi
aðýrlamaktan mutluluk duyduðumuz

yoktu her odada televizyon
yada bir bilgisayar
o yüzden hiçbirimiz kapatmazdýk kendimizi odalarýmýza
dikmezdik gözlerimizi
bilmem kaç santimlik ekrana
hep beraberdik
aðladýðýmýz zaman bilirdik ki
bizimle beraber aðlayacak bir insan
yada teselli edecek bir yürek var yanýmýzda
o yüzden mutluyduk
her ne kadar
hayat çok zor nidalarý atsakta

biz koskoca ömrümüzü
hapsetmedik
bilmem kaç santimlik ekrana
o yüzden ölürken bile
samimi bir gülüþ vardý dudaklarýmýzda


Sosyal Medyada Paylaşın: