Gündüzler uzun olurdu eskiden,
Geceler kýsa.
Dostlarýn iltifat eder,
Aynalar hep gülerdi yüzüne.
O zamanlar;
Güzeller bu kadar zalim
Ve nazlý deðildi...
Ne de çabuk geçti yýllar,
Rüya gibi.
Saçlarýna düþünce aklar,
Senle alay etti.
Tüm dost bildiklerin
ve aynalar
Ýsyan edip zamana,
Dostlara, aynalara
Ve saatlere düþman oldun.
Sonra inadýna,
Ýnadýna sevdin.
Sevdin de ne oldu?
Yüz mü buldun?
Ýþte yine Lâpa lâpa
Kar yaðýyor yüreðine.
Bir elinde þemsiye,
Bir elinde
Süpürge...
Kardan bir adamsýn sen!
Oðlum Celâl!
Aþk senin neyine ...
C.Çalýk
Sevgili þiir dostlarým!
Bu þiiri 2000 yýlý kýþýnda bir kardanadamýn üzerine karlar yaðarken
kaleme aldým. Benim de sevgilerime karlar yaðýyordu ve o an kardanadamla
kucaklaþmak geldi içimden.
Kardanadamý bir daha görmedim ama þiirlerimde taþýdým onu. O hep içimde yaþadý.
11.04.2007 tarihinde bu siteye girdiðim ilk günü yayýnladým. Ve rumuzumda da kullanarak geri dönülemez bir þiir yolculuðunda buldum kendimi ve içimdeki
kardanadamý
Bugün itibariyle çok dostum oldu bu sitede. Sizlerle paylaþmak anlatmak istedim kardanadamý
Sevgilerimle
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.