YALNIZKEN BEN...
Yalnýzken..
Baðýrmak,haykýrmak istersin delice…
”Özlüyorum”u…fýsýldamak yeterli olurdu…
“Çok seviyorum”u…”birtanem”i…
Seni duyabilecek kadar yakýn birine…
Çýðlýklarýnýn ulaþtýðý,yerden bile uzakta
olsada…
Onsuz…
Çok yalnýz hissedersin kendini…
Çýkýp,yürümek istersin…mahallenin yasaklý sokaklarýnda...
Hem aklýnda,hem yanýnda hissederek yürürsün...
Arada… gördüðün her yüz yabancýdýr…rastladýðýn her yüz..
Benzemek þöyle…yakýnýndan bile geçmez…uzaðýndansa hiç...
Öyle yalnýz hissedersin ki…
Geceye sýðýnýrsýn… kalemin seni ister…olmadýk bir saatte...
Kelimeler…üç noktasýna,virgülüne dokunmadan…harf,harf..
Çoktan daha çok özlediðini döker…masum satýrlara…
Satýrlarda dolaþan gözlerin…ýslanýr kuru kuru…
Ve sabah…satýrlarý yüreðine saklamak vaktidir...yanlýzlýðýnýda…
Bugün…
Gece yine gelecek…ertesi gece olmasa bile...
Kalem isteyecek…harfler dizilecek…üç nokta yan yana…
Virgülse hep boynu bükük…yalnýz hissedecek…ve ben…
Bir o kadar yalnýz...
Bir o kadar…
Bir o…
Öyle iþte… Ý.DUMAN 01.06.2020
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.