sen hiç aðladýn mý bebek gibi falanca karanlýðýn filanca tenhalýðýnda ne iþim var diye mýrýldandýn mý kendi kendine býraktýlar beni diye en efkârlý gazelin avlusuna
sen hiç nefret ettin mi kendinden çarparken sesin sesine küfrettin mi daha fazla bakamayýnca gördüklerine sövdün mü bildiklerine......
sen sen mevsim mevsim geçerken niþan aldýn mý kendine kendinden yalvardýn mý kandili söndür diye kalbinin derviþine ya sözcükler yaktý mý dilini Hýrçýnlýðýn yontarken kýrgýnlýðýnýn heykelini
söylesene kendini dünyanýn bin yerinde unutup bir yerinde bulamadýðýn oldu mu hiç ve kaybettiðin inancý ararken gördün mü kalbinin ilan tahtasýnda ömrünün eskiyen yüzüne yol verdiðini
ben gördüm
artýk asumana sebep denizlere akan nehir misali sahte avuntulara kitlemiyorum saniyeleri körebe oynuyorum yelkovanla akrebe dikiliyorum yýldýz beyazlýðýnca .................. caným zaten kâinat dilsiz kâinat saðýr kâinat muamma
Sosyal Medyada Paylaşın:
mihri Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.