Evimizin bahçesinde, Sabahýn alaca karanlýðýnda oturup düþündüm. Düþünürken ýslýk çaldým, belki duyarsýn diye. Düþüncem o dur ki sana aktardým. Gelecekten bahsettim, geleceðimiz olsun diye...
Tan, yerini kýzýla çalýyordu. Güneþ, daha yeni yeni parlýyordu. Evimizin içinde oynayan çocuklarýmýzla beraber, Sesini, duyar gibiydim. Baþka çocuklarý duymama gerek var mý ki?
Doðan Güneþ ’imde dolaþýyorsun vesselam. Acý çektiðimi sanma, sakýn. Halimden memnunum, aman aman. Nazar deðmesin, sana bana. Sokaða da çýkarým ararým sorarým. Sonra bir merhaba dersin yine kýzarým. Kýyamam sana tabi,gelirsen yine kucak açarým.(Den!z)
Sosyal Medyada Paylaşın:
seaist Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.