Biz geldik ya Rab!
Bir avuç yüreði güzel insanlar için yazýyorum bunlarý.
Her biriniz bir yerlerde yaþýyorsunuz.
Sizler, kiminin baþý dünya telaþýnda.
Kiminin ki seyr-ü sefada.
Biliyorum...
Ve yürüyorum...
Omuzlarýmda aðýrlaþan bir pazartesi.
Yürüyorum, ayaklarým yollar için çok kýsa.
Çocuklarýn yorulduklarýný görüyorum geçtiðim yollarda.
Duralýyorum...
Darýlýyorum Allaha.
Bütün anne ölülerini kaldýrýyorum içimden.
Ülkemin en ücra köþesinde aðlayan çocuk, annen ölmedi.
Yürüyorum, þairin adýmlarýmdan korkuyor karýncalar.
Yorgun bir toprak ölü vermekten.
Ayaklarým böcek cesetlerine oldukça tanýk.
Yahut sanýk...
Ýnsan öldürmekle meþhurmuþ anne.
Seni ben öldürdüm.
Bir þiirlede yýkadým.
Ben ki çocuklarýn gözyaþlarýnda hep bir umut olarak yeþermek isterdim.
Bir avuç yüreði güzel insanlar için yazýyorum bu þiiri.
Bir ikindi vakti yazýyorum.
Anne üzüntüsü ile.
Yürüyorum, bir müziðe satýyor kendini ruhum.
Ýstemsiz götürüyorlar beni.
Parklardan, dükkanlardan, inþaatlardan geçiyorum.
Ve sonra bir babayla tanýþýyorum.
Kafasýnda gülümseyen bir baret.
Bir baba ki týrnaklarý hep çamur, rýzýk.
Omuzlarý bir dað gibi.
Þapka çýkartýyor Toroslar, Himalayalar.
Ve yürüyorum...
Uzaklarda bir bank.
Kimsesiz bir bank kafamý okþuyor.
Babamýn gülüþünü anýmsýyorum.
Buruk bir yanýmla kalkýyorum.
Tekrar yürüyorum...
Çay molasý yok bu hayatýn.
Devlet yürütüyor bizi.
Bir gökyüzü kaldý ücretsiz.
Ölmek de masraflý þimdi.
Yatmak için bile toprak satýn alýyoruz.
Halimi soran anam da yok.
Bir avuç güzel insanlar bir avuç toprakla gömüldüler.
Ýþte yürüyor...
Yürüyoruz...
Çocuklar, anneler, babalar ve masumlar...
Bir avuç da olsa yüreði güzel kim kaldýysa.
Yürüyoruz...
Özlemek bitmiþtir.
Parantezler, mengeneler, çiviler kapatýyor þimdi bizi.
Eve gelmemin mutluluðu ve yorgunluðu.
Biz geldik, ya Rab!
Ömer Altýntaþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.